🇹🇷 

BAŞKA BİR HAYATTA NE GÖRDÜM

(Rus metninden ve Sırp keşişi Arhimandrit Stefanos’un “Dünyanın Sonu” adlı kitabından)

“Bir insan öldüğünde, ruhu hareketsiz bedeninin üzerinde dolaşır ve şöyle der:

‘Anne, nasıl oluyor da şimdi ikiyiz, oysa önce yalnızdım?’ Her ruh, insan yaşarken sahip olduğu şekle sahiptir ve tanıdık ruhlar tarafından tanınır…”

GERÇEK BİR HİKÂYE

Ben ateisttim. Tanrı’ya korkunç şekilde küfrederdim. Utanç ve fuhuş içinde yaşıyordum ve sanki yeryüzünde ölü gibiydim. Ancak merhametli Tanrı beni tamamen kaybolmaya bırakmadı ve beni tövbeye yönlendirdi.

1962’de kansere yakalandım ve üç yıl hasta kaldım. Yatakta yatmadım, çalıştım ve doktorlara gittim, iyileşmeyi umuyordum. Son altı ay aşırı zayıfladım, su bile içemez oldum. İçtiğim anda kusuyordum.

Beni hastaneye götürdüler ve Moskova’dan bir profesör çağırdılar. Karnımı açar açmaz, bir şey oldu ve anında öldüm.

Ruhum bedenimden çıktı ve iki doktorun arasında duruyordu. Açılmış bedenime korku ve dehşetle bakıyordum. Midem ve bağırsaklarım tamamen kanserle kaplanmıştı.

Kendi bedenime bakıp düşünüyordum: “Nasıl iki kişiyiz?”

Ruh diye bir şeyin varlığını bilmiyordum. Komünistler bize ruhun ve Tanrı’nın olmadığını, bunun halkı korkutmak için uydurulduğunu öğretmişti.

Doktorlar tüm iç organlarımı çıkardılar. Her şey çürümüştü. Sağlıklı hiçbir şey kalmamıştı.

“Bunun yaşayacak bir şeyi yokmuş…” dediklerini duydum.

Bedenimi morga götürdüler. Mermerin üzerine çıplak yatırdılar, boynuma kadar çarşafla örttüler.

Bir süre sonra kardeşim geldi ve altı yaşındaki küçük oğlumu getirdi. Adı Andruşka idi. Oğlum bedenime yaklaştı, başımdan öptü ve ağladı:

“Anne, neden öldün? Ben daha küçüğüm, sensiz nasıl yaşarım?”

Ona sarıldım ama beni görmedi. Sadece bedenimi gördü.

Evime gittim. Annem, kız kardeşim ve kayınvalidem eşyalarımı paylaşmaya başladılar. Zengin yaşıyordum ama param haksızlık ve fuhuştandı. Kız kardeşim her şeyi aldı. Kayınvalidem oğlum için bir şey istedi ama reddedildi.

Tartışırlarken etraflarında sevinçle dans eden şeytanları gördüm.

Kendimi havada hissettim. Yükseliyordum. Barnaul şehrinin üzerinde durdum sonra karanlığa düştüm. Sonra çok güçlü bir ışık geldi.

Siyah bir levhanın üzerindeydim. Dev ağaçlar ve yeni evler vardı ama hiç yüz yoktu.

“Burası neresi?” diye düşündüm.

MERYEM ANA’NIN ŞEFAATİ

Kraliyet elbiseleri giymiş çok güzel bir kadın ve yanında ağlayan genç birini gördüm. Meğerse bu, vaftizimde bana verilen koruyucu meleğimmiş. Benim kurtuluşum için Meryem Ana’ya yalvarıyordu.

Kadın göğe bakarak dedi ki:

“Rab, bu kadın bu haliyle nereye gidecek?”

Titremeye başladım. Öldüğümü anladım.

Bir ses dedi:

“Onu babasının iyi işleri hatırına dünyaya geri gönderin.”

Başka bir ses dedi:

“Onun hak ettiği yeri ona gösterin…”

CEHENNEM

Bir anda cehenneme düştüm. Ateş saçan yılanlar üzerime geldi. Kalın kurtlar kulaklarıma, gözlerime, burnuma girdi. Koku dayanılmazdı.

Orada kürtajdan ölen bir kadın gördüm. Ona şöyle denildi:

“Çocukları öldürdün, ama Benim katımda gereksiz hiçbir şey yoktur!”

Bana şöyle dendi:

“Sana tövbe etmen için hastalık verdim ama bana küfrettin. Dünyada bensiz yaşadığın gibi burada da bensiz yaşayacaksın!”

Sonra kiliseyi gördüm. Beyaz giymiş bir rahip çıktı.

“Onun hakkında kötü konuştun ama o benim sadık hizmetkârımdır” denildi.

“ARTIK BİZE AİTSİN”

Yine cehenneme döndüm. Şeytanlar geldi:

“Dünyada bize hizmet ettin, artık bizimsin!”

Etrafımda deforme olmuş ruhlar vardı. Bana dediler:

“Biz de dünyadayken tövbe etmedik, şimdi buradayız.”

Sonra Meryem Ana tekrar göründü. Ruhlar bağırdı:

“Bizi bırakma!”

O dedi:

“Hayattayken tövbe etmediniz, size yardım edemem. Sadece sizin için Kilise dua ederse yardım edebilirim.”

BEDENİME DÖNÜŞ

Meryem Ana beni tekrar dünyaya gönderdi. Morgdaydım.

Kendi kendime: “Şimdi bedenine dön” dedim.

Aniden ışık yandı. Hemşireler korktu. Doktorlar geldi, beynimi ısıttılar. Vücudumda sekiz kesi vardı. Gözlerimi açtım.

On iki gün sonra konuşabildim. Oruç günü olduğu için yemek yemeyi reddettim.

Doktorlara ruhumun gördüklerini anlattım.

Tekrar ameliyat ettiler. İç organlarım tamamen sağlıklıydı.

Doktorlar şaşırdı.

Ben dedim:

“Tanrı bana merhamet etti ki yaşadıklarımı anlatayım.”