ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΎΣ
-Γέροντα, σήμερα έφεραν μία δαιμονισμένη και παρακάλεσαν να πούμε στον ιερέα να της διαβάσει εξορκισμούς. Τι να κάνουμε;
-Σ’ αυτή την περίπτωση καλύτερα να λέγατε να το κανονίσει ο πνευματικός της. Για να είναι ο διάβολος μέσα της, θα πει ότι αυτή έκανε κάποια σοβαρή αμαρτία ή οι γονείς της, και έδωσαν δικαιώματα, γιατί η αμαρτία φέρνει τον διάβολο. Αν δεν μετανοήσουν και δεν εξομολογηθούν, δεν φεύγει η αμαρτία, επομένως δεν φεύγει και ο διάβολος.
-Βοηθιούνται, Γέροντα, οι δαιμονισμένοι με τους εξορκισμούς;
-Ανάλογα. Οι εξορκισμοί βοηθούν, όταν διαβάζονται σε ένα παιδάκι δαιμονισμένο που δεν έδωσε δικαιώματα και δεν ξέρει από εξομολόγηση ή σε έναν μεγάλο που έχασε τα λογικά του και δεν μπορεί να εξομολογηθεί. Όταν έχει τα λογικά του ο δαιμονισμένος, πρέπει πρώτα να βοηθηθεί να βρει σε τι έφταιξε και δαιμονίστηκε, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί και μετά, αν χρειαστεί, να του διαβάσουν εξορκισμούς. Γιατί και μόνο με την συγχωρητική ευχή, μπορεί να φύγει το δαιμόνιο.
Μερικοί ιερείς μαζεύουν και αυτούς που έχουν δαιμόνιο και άλλους που έχουν κάποια αρρώστια και τους διαβάζουν εξορκισμούς. Ένας είχε πάρκινσον και του διάβαζαν εξορκισμούς. Να, και σήμερα, έφεραν έναν ηλικιωμένο που έλεγαν ότι είναι δαιμονισμένος. Το αριστερό του χέρι πάει πέρα-δώθε. Τον πιάνουν και κρίσεις. «Από πότε, τον ρωτάω, είσαι έτσι;». «Από μικρός», μου λέει. Απόρησα. Πρόσεξα μετά ότι το κεφάλι του, στο αριστερό μέρος, ήταν λίγο ζουλιγμένο. Στην γέννα, φαίνεται, κάτι είχε πάθει και ύστερα είχε προβλήματα. Να έχει ο άλλος τον πόνο του και να του λένε πως έχει δαιμόνιο, να του διαβάζουν εξορκισμούς, «έξελθε, ακάθαρτον πνεύμα…», και να γίνεται ρεζίλι και στον κόσμο! Δεν κάνει! Πόσα παιδιά που τα θεωρούν δαιμονισμένα, δεν έχουν δαιμόνιο! Μου έφεραν ένα παιδί είκοσι πέντε χρόνων που έλεγαν ότι είναι δαιμονισμένο. Του έδωσα να πιεί αγιασμό και το καημένο δεν αντέδρασε καθόλου. «Τι κάνει το παιδί; Ρωτάω τον πατέρα του. Από πότε το έπαθε;». «Από έξι χρονών, μου λέει. Τότε είχαν φέρει σκοτωμένο τον παππού του στο μαγαζί και το παιδί, μόλις τον είδε, έπαθε». Είχε πάθει το καημένο έναν νευρικό κλονισμό. Εδώ, και σε μεγάλο αν συμβεί αυτό, μπορεί να πάθει, πόσο μάλλον ένα παιδάκι! Άντε, τώρα, να το έχουν για δαιμονισμένο!
-Γέροντα, οι εξορκισμοί διαβάζονται και νοερώς;
-Νοερώς είναι καλύτερα. Βασικά οι εξορκισμοί πρέπει να διαβάζονται με πόνο, με ταπείνωση, όχι με υπερηφάνεια. Όταν οι ιερείς λένε δυνατά και υπερήφανα το «έξελθε πνεύμα ακάθαρτον», αγριεύει ο διάβολος, θυμώνει, εκμεταλλεύεται τον εγωισμό του δαιμονισμένου και μπορεί να του πει: «για δες, σε κάνει ρεζίλι στον κόσμο· κοπάνα τον αυτόν τον παπά», οπότε ο δαιμονισμένος αρχίζει να χτυπάει τον παπά. Έτσι δεν φεύγει το δαιμόνιο, αλλά φεύγει ο παπάς με το ευχολόγιο του… Μια φορά ένας ιερέας είπε σε έναν δαιμονισμένο: «ΣΕ διατάζω, ακάθαρτο πνεύμα, να φύγεις από αυτόν τον άνθρωπο!». Ε, γι’ αυτό κι εγώ δεν φεύγω…» του λέει ο διάβολος με το στόμα του δαιμονισμένου. Γι’ αυτό λέω στους ιερείς, όταν διαβάζουν εξορκισμούς, ποτέ να μην φωνάζουν: «έξελθε, ακάθαρτον πνεύμα…», λες και τα δαιμόνια δεν ακούν!
Αλλά και οι συγγενείς του δαιμονισμένου δεν χρειάζεται να πουν σε άλλους ότι θα καλέσουν τον παπά να διαβάσει εξορκισμούς. Καλύτερα να πουν ότι θα διαβάσει μια παράκληση, και ας διαβάσει τους εξορκισμούς με χαμηλή φωνή.
ΜΑΡΤΎΡΙΟ ΠΕΡΝΟΎΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΈΝΟΙ
Πάντως πολύ ταλαιπωρούνται όσοι έχουν δαιμόνιο, γιατί και ταπεινώνονται, αλλά και βασανίζονται από τον διάβολο! Μια φορά είχα συναντήσει στην Μονή Σταυρονικήτα ένα παλικάρι είκοσι τριών ετών που είχε δαιμόνιο. Ήταν πετσί και κόκαλο. Έξω έκανε παγωνιά, στον ναό έκαιγε σόμπα, και αυτός φορούσε ένα λεπτό κοντομάνικο πουκάμισο και καθόταν πίσω στην λιτή. Δεν άντεξα, πάω, του δίνω ένα μάλλινο ρούχο. «Φόρεσε τον αυτό, του λέω. Δεν κρυώνεις;». «Τι να κρυώσω, πάτερ, μου λέει, εγώ καίγομαι». Έ, να, αυτό είναι κόλαση.
Σε μερικούς μάλιστα δαιμονισμένους, που από την φύση τους είναι ευαίσθητοι, το ταγκαλάκι τους λέει ότι δεν θα σωθούν και τους βάζει να αυτοκτονήσουν. Φοβερό! Δεν είναι μικρό πράγμα! Ήξερα κάποιον δαιμονισμένο που και οι παπάδες τον είχαν βαρεθεί τον καημένο. Πήγαινε να του διαβάσουν εξορκισμούς και τον έδιωχναν. Ύστερα ο διάβολος του έλεγε και για μένα: «μην πας και σ’ αυτόν · ούτε αυτός θα σε δεχθεί», και τον είχε ρίξει σε απελπισία. Έναν άλλον, που είχε γίνει καλά με την χάρη του Αγίου Αρσενίου, τι τον έκανε ο διάβολος! Είχε έρθει εδώ, για να προσκυνήσει τα Λείψανα του Αγίου Αρσενίου, αλλά ήταν κλειστό το Μοναστήρι. Του παρουσιάζεται λοιπόν ο διάβολος με την μορφή του Αγίου Αρσενίου κάτω στην πόρτα και του λέει: «Να μην ξαναπατήσεις εδώ ούτε εγώ σε θέλω ούτε ο Παΐσιος». Τον έδιωξε. Κατάλαβες; Άρχισε μετά και έβριζε τον Άγιο, έβριζε κι εμένα. Καλά, εγώ είμαι για βρίσιμο, αλλά ο Άγιος!... οπότε ο ταλαίπωρος δαιμονίσθηκε και πάλι. Εδώ, μόνο με αναίδεια αν φερθεί κανείς, απομακρύνεται η Χάρις του Θεού, πόσο μάλλον να βρίζει τους Αγίους. Ήρθε και στο Καλύβι και φώναζε: «Τι σου έκανα και δεν με θέλεις; Γιατί κι εσύ δεν με βοηθάς; Θέλεις να βασανίζομαι;» Και του λέω: «ευλογημένε, ο διάβολος ήταν αυτός που σ’ έδιωξε· δεν ήταν ο Άγιος· ο Άγιος δεν διώχνει», και να μην ακούει. Πίστευε στον λογισμό του. Ξέρετε τι ταλαιπωρία, τι μαρτύριο περνούν κάθε μέρα οι καημένοι;
Αλλά και πολλοί δαιμονισμένοι ταλαιπωρούνται, για να βάλουν μερικοί άλλοι μυαλό. Γιατί, όταν τους βλέπουν πόσο βασανίζονται, προβληματίζονται, έρχονται σε συναίσθηση και μετανοούν. Μη νομίζετε δηλαδή ότι όσοι δαιμονίζονται έχουν περισσότερες αμαρτίες. Επιτρέπει όμως ο Θεός να δαιμονίζονται, οπότε εξευτελίζονται, ταπεινώνονται, ξοφλάνε αμαρτίες, παίρνουν αυτοί μισθό, αλλά βοηθιούνται και όσοι τους βλέπουν να ταλαιπωρούνται.
Βέβαια θα πει κανείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ένα σωρό αμαρτίες και δεν δαιμονίζονται· πώς γίνεται αυτό; όταν ο άνθρωπος έχει φθάσει σε τέλεια πώρωση, τότε δεν προσβάλλεται από τον δαίμονα, γιατί βλέπει ο Θεός ότι δεν θα βοηθηθεί. Πρέπει να ξέρουμε ότι και η προσβολή από δαιμονική ενέργεια είναι, κατά κάποιον τρόπο, δώρο του Θεού προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, για να ταπεινωθεί, να μετανοήσει και να σωθεί.
