Ο Γέροντας Παΐσιος (1924-1994) ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς και σεβαστούς Ελληνορθόδοξους Γέροντες της εποχής μας. Ζώντας ως μοναχός στην αρχαία μοναστική δημοκρατία του Αγίου Όρους στην Ελλάδα, έζησε στη Βασιλεία του Θεού ακόμη και όταν βρισκόταν στη γη και δέχθηκε πολλές ουράνιες επισκέψεις. Έζησε στην αφάνεια, παραδίδοντας τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στον Θεό, και ο Θεός τον έδωσε σε όλο τον κόσμο. Κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του, περνούσε τις νύχτες του στην προσευχή και όλες τις ημέρες του συλλέγοντας τον ανθρώπινο πόνο και διαδίδοντας τη θεία παρηγοριά. Καθοδήγησε, παρηγόρησε, θεράπευσε και έδωσε ανάπαυση σε αμέτρητους ανθρώπους που βρήκαν καταφύγιο σε αυτόν. Η αγιασμένη ψυχή του ξεχείλιζε από θεία αγάπη και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε τη θεία Χάρη.
Ζώντας στη σύγχρονη εποχή μαζί μας και συγχρόνως ζώντας ενωμένος με τον Θεό, ο Γέροντας Παΐσιος αντιμετώπισε τα προβλήματα της εποχής μας με αμεσότητα και θάρρος. Βαθιά ριζωμένος στη σοφία των αρχαίων Αγίων Πατέρων και μετέχοντας της ζωής τους της αγιότητας και της ασκητικής ζωής, μας μεταδίδει αυτή την πατερική σοφία με τρόπο προσγειωμένο και προσιτό. Τα λόγια της διδασκαλίας του αγγίζουν δυναμικά την καρδιά, ανάβοντας μέσα της την ίδια θεία αγάπη που γέμισε άφθονα τον Γέροντα.
Στον δεύτερο τόμο της σειράς, ο Γέροντας Παΐσιος ασχολείται με το θέμα της διαρκούς επαγρύπνησης και ετοιμότητας, προετοιμάζοντάς μας για δύσκολες καταστάσεις και συνθήκες ζωής. Μερικά από τα θέματα που περιλαμβάνονται είναι: "Η ευθύνη της αγάπης", "Αγώνας και αφοσίωση", "Πνευματική γενναιότητα", "Εξάρτηση από τον ουρανό" και "Πνευματικά όπλα".
"Όποιος έχει πίστη στον Θεό και θυσιαστικό πνεύμα δεν θεωρεί τον εαυτό του. Όταν κάποιος δεν καλλιεργεί το πνεύμα της θυσίας, σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και θέλει όλοι να θυσιαστούν γι' αυτόν. Όποιος όμως σκέφτεται μόνο τον εαυτό του είναι απομονωμένος τόσο από τους άλλους όσο και από τον Θεό -μια διπλή απομόνωση-, οπότε δεν μπορεί να λάβει τη θεία Χάρη. Γίνεται ένας άχρηστος άνθρωπος. Μπορεί κανείς εύκολα να δει ότι αυτός που σκέφτεται συνεχώς τον εαυτό του, τις δυσκολίες και τα προβλήματά του κ.ο.κ., δεν θα βρει ούτε καν κάποια ανθρώπινη βοήθεια όταν προκύψει ανάγκη..... Αντίθετα, κάποιος που δεν σκέφτεται τον εαυτό του, αλλά σκέφτεται συνεχώς τους άλλους, με την καλή έννοια, θα τον σκέφτεται συνεχώς ο Θεός, και τότε θα τον σκέφτονται και οι άλλοι".